دلیل تحریم ناگهانی ایران از سوی استرالیا
دولت استرالیا امروز اعلام کرده که به صف تحریم کنندگان ایران پیوسته است. نخست وزیر این کشور گفته است: این تحریم‌ها برای تحت فشار گذاردن ایران بر سر مسأله هسته‌ای است، حال آن که موارد مورد تحریم تقریبا در روابط ایران و استرالیا چندان محل اعتنا نیست و اکنون این پرسش مطرح می‌شود که هدف استرالیا از این کار چیست؟
به گزارش «تابناک»، سناتور باب کار، وزیر خارجه استرالیا، ساعاتی پیش اعلام کرد که این کشور به جمع تحریم کنندگان ایران پیوسته و اقدام به اعمال تحریم‌هایی علیه ایران درباره مراودات و تجارت در حوزه نفت و گاز، خدمات مالی و همچنین معاملات فلزات گرانبها کرده است.
بنا بر این گزارش، باب کار اعلام کرده که اعمال این تحریم‌ها به دلیل همکاری نکردن ایران با جامعه جهانی درباره برنامه هسته‌ای است.
وی گفته است: اعمال این تحریم‌ها به قصد تحت فشار گذاشتن ایران و در راستای اجبار این کشور به پذیرش و پایبندی به تعهدات پروتکل منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای و همچنین اجابت و تعهد به قطع نامه‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد است.
وی افزود: با اعمال این تحریم‌ها ـ به همراه تحریم‌های دیگر همچون مورد اتحادیه اروپا ـ می‌خواهیم ایران را مجاب کنیم تا جدی‌تر به مذاکرات بازگردد.
این تحریم‌ها از سوی استرالیا در راستای قانون سال ۲۰۱۱ این کشور با نام «قانون مستقل تحریم‌ها»ست که انجام هر گونه مراوده با ایران را در بخش نفت و گاز، خدمات مالی و همچنین مراودات و معاملات مربوط به فلزات گرانبها، طلا و الماس ممنوع می‌کند.
این تحریم‌ها علاوه بر تحریم‌هایی است که پیش از این، این کشور در حوزه تسلیحات، مالیه و مسافرت افراد و نهادهای خاص اعمال کرده بود.
این گزارش در ادامه یادآور می‌شود، تحریم‌های استرالیا در حالی است که عملا این تحریم‌ها تفاوت چندانی با تحریم‌های اعمالی شورای امنیت، ایالات متحده و همچنین اتحادیه اروپا ندارد؛ به عبارتی، بخش اعظم این تحریم‌ها هم‌اکنون نیز اعمال شده و اساسا تغییری در اوضاع کنونی ایجاد نمی‌کند.
بنا بر آخرین آمار موجود، عمده کشورهای وارد کننده از استرالیا، عبارتند از: چین ۳/۱۵%، آمریکا ۱۲%، ژاپن ۷/۹%، سنگاپور ۸/۶%، آلمان ۲/۵%. همچنین کشورهای صادر کننده به استرالیا نیز عبارتند از: ژاپن ۳/۱۹%، چین ۹/۱۴%، کره ۹/۷%، آمریکا ۹/۵%، نیوزیلند ۲/۵%.
اقلام عمده صادراتی این کشور نیز محصولاتی از جمله زغال سنگ، سنگ آهن، نفت خام، طلای غیرپولی، گوشت، نفت تصفیه شده، انواع محصولات لبنی، سنگ مس، وسایل حمل و نقل، آلومینا و سنگ آلومینیوم، گاز طبیعی، پشم و گندم است.
در آخرین آمار موجود، اقلام صادراتی ایران به استرالیا، آمونیاک بدون آب، پروپان مایع شده، فرش و سایر کف پوش‌های پشمی از موی حیوان، پسته، خرما، تیزابی، سنگ مرمر، تراورتن و کف‌پوش‌های غیر مخملی باف مصنوعی است
اقلام وارداتی نیز شامل سنگ منگنز، زغال سنگ، گندم سخت، وسایل نقلیه موتوری و دستگاه‌های کمک شنوایی جمعی برای آموزش است.
در نتیجه مشخص است که مبادلات ایران با این کشور در خصوص موارد شامل تحریم تقریبا غیر قابل اعتناست.
هم‌اکنون پرسشی که در اینجا مطرح می‌شود، این است که هدف دولت استرالیا از اعلام و اعمال این تحریم‌ها چیست؟
نکته اساسی در اینجاست که دولت استرالیا به دنبال پذیرفته شدن به عنوان عضو دایمی در شورای امنیت سازمان ملل متحد بوده و چندی است که این کشور درخواست عضویت در شورای امنیت را اعلام کرده است.
از سوی دیگر، به تازگی و در آستانه برگزاری اجلاس سران عدم تعهد در تهران، قرار بوده درخواستی از سوی استرالیا برای شرکت در این اجلاس به ایران فرستاده شود که البته با مخالفت احزاب مخالف دولت در این کشور روبه‌رو شده است. استدلال این احزاب برای مخالفت با شرکت در اجلاس، این است که چنانچه استرالیا در این اجلاس و در تهران حاضر شود، درخواست این کشور برای عضویت در شورای امنیت سازمان ملل با مشکل روبه‌رو خواهد شد.
در نتیجه، گویا اقدام استرالیا برای تحریم ایران، بیش از هر چیز جنبه‌ای تبلیغاتی برای این کشور داشته و در راستای تلاش دولت استرالیا برای عملی شدن عضویتش در شورای امنیت سازمان ملل متحد است؛ کاری که عملا هیچ تأثیر اقتصادی مهمی در روابط ایران با این کشور ندارد و آن گونه که نخست وزیر این کشور مدعی شده، به هیچ وجه نمی‌تواند بیش از این، ایران را در فشار گذارد.